Ik heb er lang over getwijfeld of ik mijn verhaal met jullie zou delen, maar ik besloot enkele dagen om dit toch neer te schrijven. Dit laatste heb ik mede dankzij Maxime van Concept te danken. Zij schreef een heel inspirerende blogpost over haar zeer mooie zelfbeeld (Spiegeltje spiegeltje aan de wand). Dus hier mijn bodyblogpost..
Zoals jullie al konden lezen heb ik een litteken.
Waar? Op mijn buik langs mijn navel.
Hoe kom ik er aan? Eierstokcyste op mijn linkereierstok.
Begin maart 2016..
Het was een maand gevuld met onzekerheden, onderzoeken (van echo tot MRI), consultaties bij de dokter, spoedopname en tot slot een operatie. Wat een vage klacht van een opgezwollen buik met hevige pijnscheuten was, wees op een eierstokcyste (dermoïdcyste) met een ontsteking. Van één ding was ik zeker: mijn linkereierstok ging ik kwijt zijn doordat de cyste, van 18cm grootte, de eierstok volledig had omringd. Het enige waar de dokters AZ Sint-Maarten geen zekerheid over konden geven was of de cyste een goedaardig of kwaadaardig gezwel was. Ze hadden namelijk weefsel aan de cyste gevonden dat er normaal niet hoorde te zitten bij zo'n cyste. Voor de zekerheid wouden de dokters een second opinion en verwezen ze me door naar UZ Leuven, waar ik een specifieke echo onderging. Ik zat te wachten in de wachtkamer tot het aan mij was. Ik kon enkel nog denken: ooh neen ik ben mijn linkereierstok kwijt.. Het was aan mij, daar lag ik dan met twee gyneacologen te kijken naar mijn buikholte. Hun blikken maakte me heel onzeker, maar ze stelden me gerust. De kans is 20% dat het een kwaadaardige cyste zou zijn. Meteen stelde ik die moeilijke vraag 'Wat gebeurt er als ik bij die 20% ongelukkigen hoor?'. De dokter legde me uit dat er dan nog twee opties zijn. Indien er geen uitzaaiing is verwijderen ze enkel de cyste en de linkereierstok. Wanneer er wel sprake is van een uitzaaiing wordt de cyste samen met de eierstokken en de baarmoeder verwijderd. Dit laatste deed mijn wereld volledig inslaan. 'WHAT dan ben ik alles kwijt?!' Een mogelijke uitzaaiing zullen we pas tijdens de operatie kunnen vaststellen, voegde de dokter er nog aan toe.
31 maart 2016
Om 11u12 kwamen de verpleegsters me halen. Ik kreeg mijn kalmeringspilletje en werd naar het operatiekwartier gebracht. Daar lag ik dan met een heel bang hartje op de operatietafel. Ik kreeg een verdovingsmiddel ingespoten. Het enigste wat ik nog moest doen van de anesthesist was tot 10 tellen .
1, 2, 3, 4 en ik was weg ..
Het eerste wat ik na mijn operatie hoorde was 'Als je pijn zou voelen meid, druk de pijnpomp maar in he'. Toen besefte ik dat de operatie er op zat. Toen ik op mijn kamer kwam, vertelde mijn mama dat ik vier uur op recovery heb gelegen en bracht ze me het 'goede nieuws'. Enkel de linkereierstokcyste is verwijderd, wel hebben ze ook een klein gelijkaardig weefsel van je rechterweefsel weggeschraapt.
Ooh thank you mother nature, het was een goedaardig gezwel.
Na enkele dagen van revalidatie en het bekomen van het hele operatiegebeuren zag ik voor het eerst mijn wonde (die zich daarvoor schuil hield onder die grote plakker op mijn buik). 15cm!! De eerste minuten staarde ik er en kon ik het niet goed vatten, zo een grote snede. Het heeft zelf een paar maanden geduurd vooraleer ik dat 'schrammetje' op mijn buik aanvaarden. Voordien was het voor mij een obstakel, ik voelde mijn lichaam minderwaardig. Maar iemand heeft me na die maanden van minderwaardigheid er opgewezen dat het eigenlijk mijn warriorscar is.
Mijn litteken is misschien voor sommige een verminking van mijn buik, maar mij maakt het me sterk. Telkens als ik er naar kijk, laat het me inzien van hoe ver ik kom en dat ik sterk ben! Ik zal in welke situatie dan ook eruit komen als een echte vechter. Eveneens heeft het me laten inzien dat ik moet leren genieten van de Bits&Bobs in het leven.
~You
are a survivor, it's written all over your body~
Bianca x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten